Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/114

na? Powtarzam, że nie wierzę w słowa tego człowieka, chyba, że otrzymam dowody.
 Cesarz skinął ręką i zwrócił się do Miramona:
 — Generale, pan sprowadził tego człowieka. Czy jest pan przekonany o prawdziwości jego słów?
 — Tak. Całkowicie.
 — To mi wystarczy.
 Zwracając się do Mejii, rzekł:
 — Ta pani nie jest mi już potrzebna. Może ją pan odprowadzić.
 Zacisnąwszy pięści, Mejia skłonił się nisko cesarzowi i wyszedł wraz z Emilją, pozostawiając swego wroga i rywala.
 Zdrajca uprzedził go znowu! — —
 Po upływie godziny Miramon opuścił pokoje cesarza wraz z Hilariem. Wskazawszy doktorowi ventę, w której ma zamieszkać, wezwał do siebie adjutanta.
 — No i cóż, sennor, udało się? — zapytał szeptem Orbanez.
 — Owszem, ale ciężką miałem przeprawę, — odrzekł Miramon.
 — Ah, cesarz nie chciał wierzyć?
 — Nie cesarz, lecz Mejia.
 — Mejia był u cesarza razem z sennoritą Emilją?
 — Tak. Powziął nawet wespół z cesarzem jakiś plan, o którym nic nie miałem wiedzieć.
 — Do licha, chciał uciec?

110