Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/120

 — To znaczy, w sprawie, w której chodzi o pańską osobę?
 — Nie. Najjaśniejszy Panie. Przybywam z Zacatecas.
 Cesarz cofnął się o krok.
 — Z Zacatecas? Z głównej kwatery Juareza? Czy pan był u niego?
 — Rozmawiałem z nim.
 — Jakże się sennor dostał do Juareza, będąc pruskim oficerem?
 — Zjawiłem się nie jako oficer, lecz jako osoba prywatna. Był przed laty przyjacielem i obrońcą kilku członków mej rodziny. Odwiedziłem go w sprawach rodzinnych.
 — Jakżeto się stało, że pan przybył od niego do Queretaro?
 — Wysłał mnie do Waszej Cesarkiej Mości.
 Twarz cesarza nabrała lodowatego wyrazu.
 — Czy pan uważa mnie za człowieka, utrzymującego stosunki z Juarezem?
 — Skądże znowu — odrzekł Kurt. — Przybyłem tu z inicjatywy kilku wybitnych ludzi. Choć przebywają w otoczeniu Zapoteki, los cesarza leży im bardzo na sercu.
 — Jaki zaszczyt, co za cześć! — odparł Maksymiljan z ironją. — Cóż mi sennor ma do powiedzenia?
 — Polecono mi wręczyć Waszej Cesarskiej Mości pewien papier. Musiałem jednak dać słowo honoru, że go zniszczę, gdyby Wasza Cesarska Mość nie chciała się nim posłużyć.

116