Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/127

obecny był major Orbanez. Gdy konie miały ruszyć, popełnił nieostrożność i zawołał:
 — Szczęśliwej drogi do Tuli!
 Jeźdźcy nie zwrócili na ten okrzyk uwagi, usłyszeli go jednak dwaj inni ludzie. — — —
 Tuż przed dziewiątą Kurt i André ruszyli do Emilji. Jak zresztą we wszystkich miastach meksykańskich, nie było w Queretaro kamiennych chodników. Szli więc krokiem prawie bezszelestnym.
 Nagle usłyszeli wołanie:
 — Ratun — — —
 Zatrzymali się.
 — Cóżto takiego? — zapytał André.
 — Ktoś woła o pomoc — powiedział Kurt. — Mam wrażenie, że to kobieta.
 — Nie dokończyła słowa. Zakneblowano jej usta.
 — Musimy jej pomóc. Naprzód!
 — Baczność! Podkradnijmy się wolno i cicho.
 Starając się zachować największą ciszę, posuwali się naprzód. Dotarłszy do bramy, stojącej otworem, ujrzeli grupkę ludzi, która właśnie ruszała.
 — Szczęśliwej drogi do Tuli! — zawołał ktoś.
 W okamgnieniu znalazł się Kurt obok nieznajomego i chwycił go, wołając:
 — Co się tu dzieje, łotrze?
 — Nic! — syknął schwytany. Wykonał szybki ruch: Kutrowi pozostał w ręce tylko strzępek odzieży. Ten, który ją miał na sobie, zbiegł.
 — Ucieka! — zawołał André, gotując się do pościgu.

123