Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/129

musimy śpieszyć do Tuli. Oto venta! Spłaćmy rachunek i ruszajmy.
 — Zna pan drogę?
 — Tak. Nieraz tędy przejeżdżałem.
 Dotarli do gospody. Oberżysta zdziwił się nieco, dlaczego Kurtowi tak śpieszno z rachunkiem i dlaczego obydwaj tak gorączkowo siodłają konie.
 — Chcecie odjechać, sennores? Nie wydostaniecie się. W nocy nie wolno nikomu wyjeżdżać miasta.
 — Co dla ciebie jest nocą, to dla nas musi być dniem. Adios, świętoszku!
 Po tem napoły czułem, napoły niechętnem pożegnaniu André’go, ruszyli. Dotarłszy do bramy, ujrzeli w blasku lampy wartownika.
 — Stać! Kto tam? — zawołał żołnierz.
 — Oficerowie.
 — W jakim charakterze?
 — Adjutanci generała Mejii.
 — Droga wolna!
 — Powiedz-no, kochanku, czy przed półgodziną przejeżdżało tędy kilku jeźdźców? To nasi towarzysze.
 — Owszem. Przejeżdżał pułkownik Lopez.
 — Racja. Wieźli jeńca — kobietę?
 — Tak. Musieli się śpieszyć, bo zaraz za bramą popędzili galopem.
 — Dogonimy ich jednak. Oto masz!
 — Dziękuję, sennor!
 Kurt rzucił żołnierzowi otwierającemu bramę

125