Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/130

srebrną monetę. Gdy się znaleźli poza miastem i konie pognały w zawrotnym galopie, André rzekł:
 — Piękna gospodarka w tem Queretaro! Nie mają nawet hasła.
 — Nam wyszło to na korzyść.
 — Byłem już gotów do zdzielenia łotra kolbą. Myślałem o wyrwaniu kluczy.
 — Szkodaby go było; to Bogu ducha winny dureń. Jedźmy jednak dalej!
 Jechali kilka godzin, napróżno szukając jeźdźców oczami. Wreszcie ujrzeli przy szosie ventę. Przez szpary okiennic lśniło światło.
 — Czyżby tu wstąpili? — zapytał André.
 — Prawdopodobnie. Przed gospodą stoi sześć koni.
 — Na Boga, prawda! Wiwat, aleluja, mamy ich!...
 — Tylko spokojnie! Przywiążemy konie nieco na uboczu. Jeśli zobaczymy w gospodzie sennoritę, będziemy udawali, że jej nie znamy.
 Zeskoczyli z koni. Z pokoju dochodził gwar głosów. Przywiązawszy konie, podeszli do chaty i zaczęli lustrować obecnych.
 — Jeden oficer i czterech żołnierzy — szepnął André.
 — I kilku vaquerów przy drugim stole — dodał Kurt. — Ztyłu, obok pieca, siedzi sennorita.
 — Słusznie! No, ciesz się, pułkowniku Lopez; mały André jest wpobliżu.
 — Trzeba go w miarę możności oszczędzać.
 — Poczekamy nieco.

126