Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/134

 — Wielki Boże, sennor, mylicie się! — zawołał Arrastro, pełen przerażenia.
 — Mylę się? Zaraz zobaczymy! Czy znają pana w Santa Jaga?
 — Nie.
 — Zna sennor lekarza Hilaria i jego bratanka Manfreda?
 — Nie. Nie znam.
 — Kłamstwo! Sam pana tam widziałem. —
 — Mylisz się, sennor!
 Kurt wymierzył grubasowi tak potężny policzek, że Arrastro uderzył głową o ścianę. Po chwili rzekł:
 — Krzywdzicie mnie. Ten, któregoście widzieli, musi być do mnie podobny.
 — Tak podobny, że wlazł w twoją skórę, mój chłopcze! Czy nie rozmawiałeś we środę wieczorem w pokoju starca z jego bratankiem? Czy nie mówiłeś, że przybędzie dwustu żołnierzy, których Manfredo ma poprowadzić na górę klasztorną?
 Arrastro patrzył na Kurta z przerażeniem.
 — Nie — skłamał w żywe oczy.
 — Żołnierze mieli zawładnąć klasztorem, aby Juarez stał się mordercą cesarza.
 — Nie. Nie myślałem wcale o tem!
 — Możesz gadać, co ci się podoba. Nie jestem katem. Ale zmusimy cię do wyśpiewania prawdy i dowiemy się, kto należy do waszego wisielczego związku. Uwiążemy cię na koniu i zabierzemy ze sobą. No, w drogę!
 Kurt rzucił na stół złotą monetę, ujął grubasa i

130