Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/140

 — Wedle rozkazu! — mruknął Ludwik. — Naprzód mnie w głowę, a potem w szybę i przez okno. Wolałbym ewentualnie dostać ją w podarunku.
 — Zejdź nadół i weź sobie.
 Dzielny Ludwik nie kwapił się nadół. Był niezwykle ciekaw treści listu.
 Stary otworzył kopertę i zaczął czytać. List zawierał wiadomość, że Kurt uratował wszystkich. Bliższe szczegóły miał przynieść list następny.
 Przeczytawszy radosną nowinę raz jeszcze, kapitan zerwał się i, przewracając krzesło, zawołał radośnie:
 — Hura, uratowani, wszyscy uratowani! Przez Kurta! A to dopiero szczęście! Gaudeamus igitur! Reszta w następnym długim liście! Tu dulci jubilo! Wasz Sternau!
 Ludwik patrzył na leśniczego ze zdumieniem.
 — Ależ panie kapitanie, nie odczuwa pan kapitan żadnych bólów? Nic nie strzyka, nie łamie...?
 — Cóż ma łamać, u djabła?
 — No, ewentualnie podagra.
 Stary teraz dopiero przypomniał sobie podagrę. Uderzywszy kilka razy nogą o podłogę, zawołał:
 — Ludwiku, niema jej, niemal Bogu niech będą dzięki!
 — To dziwne — rzekł Ludwik, kiwając głową.
 — Tak. Czyjaż to zasługa?
 — Albo radości, albo listu.

136