Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/148

 — Cóż dalej? — szepnął Gasparino Cortejo, gdy zapanowały dawne ciemności.
 — Trzeba czekać — odparł lakonicznie Landola. — Oto wszystko.
 — Jak długo? — ciągnął z uporem Cortejo.
 — Najmniej trzy dni.
 — Trzy dni! — jęknął Cortejo. — Dlaczego tak długo? Mam wrażenie, że nie wytrzymam nawet trzech godzin.
 — Kpem jesteście, jeżeli uważacie, że prędzej niż za trzy dni możemy być wolni.
 — Dlaczego?
 — Nasz przyjaciel będzie mógł przeczytać kartkę dopiero jutro w południe, gdy zjawi się z chlebem i wodą. Musi nadto minąć dzień również, zanim nam wskazane narzędzia przemyci. I wtedy nie odrazu odzyskamy wolność. Trzeba będzie zaczekać do następnego południa. Prędzej nie będziemy się mogli wydostać, gdyż drzwi są zamknięte. Gdy drzwi otworzą trzeciego dnia, wyjdziemy przez nie i rzucimy się na stojącego przy nich wartownika.
 — Cóż z nim zrobimy? Darujemy mu życie?
 — Nie. Powinien wiedzieć, że nie jesteśmy głupcami.
 — A nasz wybawca?
 — Z tym zupełnie inna sprawa. Zwiążemy go i skneblujemy, oczywiście pozornie. Nie będzie nam tego miał za złe. W ten sposób uniknie podejrzeń, że był z nami w spółce. Ale tak daleko jeszcześmy nie zaszli.
 — Niestety! Sporo okoliczności może nasze plany

144