Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/16

pełnić małą flaszeczkę wodą z kotła. Cóż pan na to?
 — Nikomuby to na myśl nie przyszło. Na podwórzu jest wody poddostatkiem.
 — A więc secundo: Obcy człowiek wkrada się do cudzej kuchni z pełną flaszeczką, której zawartość chce wlać do kotła. Cóż pan na to?
 — Na Boga, to być może! — zawołał Arbellez. — Cóż zawierałaby flaszeczka?
 — Przyjrzałem się dobrze wodzie w kotle. Sennorita, czy gotowano wczoraj coś tłustego?
 — Nie — odparła zapytana. — W tym kotle nie gotuje się potraw. Służy wyłącznie do nagrzewania wody. Kazałam go wczoraj wyszorować piaskiem. Potem naleliśmy wody źródlanej. Powinna być zupełnie czysta.
 — Na powierzchni zebrały się grupki drobnych, jasnych oczek tłuszczu. Nie macie pod ręką jakiegoś mizernego psa, lub kota?
 — Trucizna? — zawołał Arbellez. — Sprowadźcie starą głuchą sukę, przynieście dwa króliki!
 Vaquerzy spełnili polecenie hacjendera. Gerard kazał złowić kilka oczek na kawałek chleba i rzucił zwierzętom. Po dwóch minutach zdechły bez żadnych objawów bólu obydwa króliki. Po upływie następnych trzech minut jakby od gwałtownego uderzenia padła nagle suka. Zdechła na miejscu, również bez objawów bólu.
 — Trucizna, naprawdę trucizna! — rozległo się dokoła.
 — Tak — odparł Gerard. — To sok okrutnej rośliny,

12