Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/22

 — Kasztanek gdzieś przepadł? Hm. Może go skradziono?
 — Być może. Zostałem sam. Wszyscy moi ludzie ruszyli na poszukiwania konia.
 — Czy to rączy koń?
 — Najwyborniejszy, jakiego posiadam.
 — Do kroćset! Pędzę z hacjendy del Erina za trucicielem. Jechał na podłym bułanku; byłem pewny, że go dziś rano pochwycę. Tymczasem zabrał panu kasztana i...
 — Niech wszyscy djabli! A więc skradziono mi konia? — przerwał estanzjero.
 — Tak. Czy kasztan ma jakiś znak szczególny?
 — Owszem, nawet nieszczególny. Prawą połowę pyska ma białą, lewą czarną.
 — Dziękuję. Niedaleko od krzaków znajdzie sennor ślad bułanka, którego wam pozostawiono wzamian za skradzionego kasztana. Bądź zdrów, sennor!
 Gerard śpiesznie opuścił pokój, wskoczył na siodło i ruszył galopem.
 Po niedługim czasie dopędził obydwóch vaquerów. Opowiedział o swej rozmowie z estanzjerem i oświadczył, że muszą teraz rozwinąć największą szybkość. Popędzili jak wicher. Gerard obserwował ślady z ponurą miną. Widać było, że szybkość, z jaką jadą, uważa za niewystarczającą.
 — Mądrzejsza sztuka, niż przypuszczałem, — mruknął.

18