Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/24

 — Hm — odpowiedział nieznajomy, uśmiechając się przebiegle. — Może i znam.
 — Powiadacie może. Dlaczego „może“?
 — Wiem, że ten sennor nie chciał, abym go poznał. Zatoczył koło, aby mnie ominąć.
 — Ah, tak. Jakiego miał konia?
 — Kasztana.
 — Poznaliście go jednak?
 — Poznałem po sposobie trzymania się. Tak siedzi w siodle tylko jeden człowiek.
 — Któż taki?
 Człowiek idący obok wózka znowu uśmiechnął się i rzekł:
 — Mam wrażenie, że bardzo wam na tem zależy. Sennor, jestem biedakiem, a każda usługa zasługuje na nagrodę.
 — Oto ją macie — rzekł Gerard, rzucając mu srebrną monetę.
 — Dziękuję A więc ten człowiek nazywa się doktór Hilario.
 — Któż to taki?
 — Lekarz klasztoru della Barbara, położonego tu w mieście.
 — Lekarz? Ah, tak! — rzekł Gerard. — Czy jechał daleko od was?
 — Niebardzo, Nie pozwalała na to szerokość drogi.
 — Nie zauważyliście u kasztana jakichś znaków?
 — Owszem. Koń ma na prawej stronie pyska białą plamę.

20