Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/33

odstąpili wstecz i schylili się, aby przepuścić postać, która, minąwszy ich, niebawem zginęła w bramie.
 Był to mały, gruby spiskowiec. Spotkał Manfreda na dziedzińcu i udał się z nim do pokoju Hilaria.
 Kurt minął dziedziniec przed nimi i, niezauważony przez nikogo, wszedł na schody. Zobaczywszy na drzwiach liczbę 25, wszedł bez pukania. W pokoju paliła się lampa. Nie było jednak żywej duszy.
 Drugie drzwi prowadziły do sypialni starca. Przypuszczając, że Hilario jest tam, Kurt uchylił drzwi, prowadzące do sypialni. I tu nie zastał nikogo. Już chciał wrócić do przedniego pokoju, gdy nagle usłyszał na dworze kroki dwóch osób. Raczej pod wpływem impulsu, niż obliczenia, cofnął się do sypialni i przymknął drzwi za sobą, nie zamykając ich szczelnie.
 Zobaczył przez szparę, jak do pokoju wszedł jakiś grubas w towarzystwie młodzieńca o powierzchowności służącego. Jak wnosił z opisanego mu wizerunku Hilaria, żaden z nich nie był doktorem.
 Grubas rozparł się wygodnie w krześle i zapytał:
 — A więc stryj odjechał dopiero niedawno? Nie wiesz, co go tak długo zatrzymywało?
 — Nie wiem.
 Grubas obrzucił młodzieńca błyskawicznem, ostrem spojrzeniem i ciągnął dalej:
 — Jesteś jedynym krewnym Hilaria, co?
 — Tak. Jedynym.
 — Należałoby więc przypuszczać, że ma do ciebie zaufanie.
 — Istotnie.

29