Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/36

równie wierny, jak stryj, nie minie cię nagroda. Idę teraz. Oto polecenie dla przywódcy wojsk. Wręcz je przy spotkaniu. Dobranoc!
 — Odprowadzę pana do bramy — rzekł Manfredo, chowając papiery. — Boję się, czy nie jest zamknięta. —
 Ledwie zdążyli opuścić pokój, wszedł Kurt. Pośpieszył ku oknu, otworzył i rzekł półgłosem:
 — Jesteście?
 — Czekamy — odezwał się Gerard. — Cóż nowego?
 — Doktór wyjechał. Wszystko w porządku. Zachowujcie się spokojnie. Czekajcie na mnie, alej cofnijcie się nieco. Ktoś będzie obok was przechodzić.
 Zamknął okno i wsunął się do sypialni.
 Manfredo wrócił po upływie kilku minut i, pogrążony w rozmyślaniach, zaczął odmierzać krokami]! pokój.
 Kurt miał zamiar wyjść z sypialni, pochwycić Manfreda i zmusić do wyjawienia prawdy. Zauważył jednak, że Manfredo ma przy sobie kilka kluczy. Ta okoliczność wpłynęła na zmianę planu.
 Bratanek Hilaria schował klucze, zapalił ślepą latarkę i wyszedł z pokoju, nie zaryglowując drzwi. Zaraz po nim wszedł do pokoju Kurt, wziął ze świecznika jedną z płonących świec i wyciągnął nóż. Otworzywszy drzwi, jak mógł najciszej, zobaczył, że Manfredo zestępuje z drugich schodów. Zamknął więc drzwi i poszedł za nim.
 Światło latarki padało naprzód, Kurt więc posu-

32