Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/38

 — A więc stawiam dwa warunki. Jeżeli je pan spełni, wszyscy odzyskają wolność.
 — Słuchamy.
 Słowo to rzucił stary hrabia Fernando. Manfred ciągnął dalej:
 — Przedewszystkiem złoży pan deklarację, że Alfonso jest oszustem, i każe go wraz z rodziną ukarać.
 — Gotów jestem podpisać każdej chwili.
 — Ale to nie wszystko. Mariano musi zrezygnować z tytułu hrabiego. Będzie pan musiał oświadczyć, że to ja jestem chłopcem, którego porwano i usunięto.
 Więźniowie oniemieli ze zdumienia.
 — Odpowiadajże pan! — zawołał Meksykanin tonem rozkazującym.
 — Ah, — rzekł don Fernando — chcesz zostać hrabią Rodriganda?
 — Tak jest — odparł zapytany z bezczelną szczerością. — To mój warunek
 — Nigdy się nań nie zgodzę.
 — W takim razie nikt z was nie ujrzy światła dziennego! Daję panu pół godziny do namysłu. Jeżeli po upływie tego czasu nie powie pan „tak“, nikt z was nie otrzyma ani jadła, ani napoju i wyginiecie wszyscy marnie.
 — Bóg nas ocali.
 — Don Fernando, niech pan nie rozmawia z tyn młokosem! — odezwał się Sternau.
 — Co? Nazywacie mnie młokosem? Oto zapłata!

34