Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/39

 Podszedł do Sternaua, skutego łańcuchem, i zamierzył się; nie zdążył jednak uderzyć, ponieważ ktoś chwycił go za ramię. Odwrócił się przerażony i ujrzał parę błyszczących oczu oraz lufę rewolweru. Trupia bladość pokryła jego oblicze.
 — Kto to jest? Czego tu chcecie? — wybełkotał w osłupieniu.
 — Zaraz się dowiesz! — odpowiedział Kurt. — Na kolana! — Powalił go na ziemię. — Chodź, młokosie, nałożymy ci obrożę, abyś nie uciekł!
 Po tych słowach zdjął lasso, którem miał przepasane biodra, i otoczył niem korpus i ramiona Manfreda. Bratanek Hilaria nie miał przy sobie broni. Znieruchomiał z przerażenia i, nie stawiając najmniejszego oporu, pozwolił się związać.
 Kurt, odetchnąwszy pełną piersią, zawołał radośnie:
 — Chwała Bogu! Nareszcie mi się udało, Jesteście wolni!
 — Wolni? — rozległo się dokoła. — Kimże jesteś, sennor?
 — Dowiecie się później. Przedewszystkiem trzeba się wydostać z tej śmierdzącej nory. Będziecie mogli iść?
 — Owszem — rzekł Sternau.
 Kurt stłumił chwilowy głos i odruch serca, czyniąc jedynie to, co nakazywała sytuacja, i rozum.
 — Jak się otwierają wasze łańcuchy?
 — W kieszeni tego człowieka leży mały kluczyk, który je otwiera.
 Kurt znalazł kluczyk w jednej z kieszeni Manfre-

35