Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/49

 — Grandeprise! — jęknął.
 — Tak, to ja, Grandeprise. Wreszcie mam i ciebie i drogiego twego braciszka! Oh, tym razem nie wyprowadzicie mnie w pole, tym razem nie uda się wam ujść z mej ręki!
 — Jakeście się tu dostali? — zapytał Gasparino. — Czy starzec zamianował was na miejsce Manfreda dozorcą? Pozwólcie nam uciec, a nagrodzę was miljonem dolarów.
 — Miljonem? Łotrze! Nie masz przecież ani grosza. Zabiorę ci wszystko, nawet twe podłe życie.
 — Dlaczego? Nie zrobiłem przecież nic złego.
 — Nic złego, szubrawcze? Zapytaj mego sąsiada!
 Grandeprise oświetlił latarką stojącego za sobą Sternaua. Cortejo go poznał.
 — Sternau! — zgrzytnął zębami.
 Pablo Cortejo i Józefa poruszyli się również, ujrzawszy Sternaua.
 — Wolny! — syknęła Józefa.
 — A więc ten szatan nas oszukał! — jęknął Landola, dorzucając straszliwe przekleństwo.
 — Tak, oszukał was, — zawołał Sternau. — Sąd Boży już się rozpoczął. Opuścicie to sklepienie tylko poto, by po przesłuchaniu ponieść zasłużoną karę.
 — Pah! — zawołał pogardliwie Landola. — Któż nas zmusi do przyznania się?
 — Nie jest potrzebne. A zresztą, znajdą się środki, które potrafią was zmusić do mówienia.

45