Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/56

 — Hola! Kto tam?
 — Przyjaciel — odrzekł.
 — Hasło?
 — Miramar.
 — Dobrze. Właśnie o ciebie chodzi. Chodź z nami!
 Ujęto go pod ramię i poprowadzono. Uszli spory szmat drogi. Stanęli. Mimo ciemności. Kurt zauważył kontury ludzi i koni. Zbliżył się ktoś i zapytał:
 — Macie go?
 — Tak, jest tutaj, — odparł człowiek, prowadzący Kurta.
 — Coś ty za jeden? — zapytał przywódca, którego tytułowano pułkownikiem.
 — Nazywam się Manfredo, jestem bratankiem lekarza Hilaria.
 — W porządku. Brama na górze otwarta?
 — Nie. Zmytoby mi głowę, gdybym ją otworzył.
 — Zmytoby? A kto taki?
 — Komendant.
 — Komendant na górze? Nikt mi o tem nie mówił!
 — Przypuszczam. Te łotry zagnieździły się na górze dopiero o północy.
 — Jakie łotry?
 — No, ludzie Juareza. Jest ich pięćdziesięciu. Zdaje się, że zwąchali pismo nosem, bo przywódca zapytał szyderczo, czy się dzisiejszej nocy nie spodziewamy jeszcze wizyty.
 — Ach! Przewidują coś. Ale szyderstwo nie

52