Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/58

Kurta. Gdy oddział wszedł do kamieniołomów, ktoś rzekł:
 — Stać!
 — To swój — odparł Kurt.
 — Hasło?
 — Miramar.
 — W porządku.
 — Któż to taki? — szepnął przywódca.
 — Kolega. Musi was prowadzić przynajmniej dwóch ludzi.
 — Hm. Gdzież jest wejście?
 — Tu — wskazał Sternau. wchodząc do podziemi. Otworzył jedną ślepą latarkę, drugą podał Kurtowi.
 — Kto pójdzie przodem? — zapytał oficer!
 — Ja — odparł Kurt.
 — A tamten ztyłu?
 — Tak.
 — W takim razie będzie trochę za mało światła. Ale trudna rada. Naprzód!
 Umieściwszy się na przodzie, Kurt wszedł do krużganka. Za nim ruszył przywódca z całym oddziałem. Zaczęli wolnym krokiem przechodzić z jednego korytarza podziemnego do drugiego.
 Po niedługim czasie dotarli do tego, w którym Sternau rozsypał proszek. Kurt minął już korytarz i stanął przed drzwiami, których Sternau nie zamknął. Gdyby postąpił jeszcze krok dalej, miałby korytarz za sobą i nie mógłby zapalić proszku. Sternau poinformował go, że rozsypał proszek wzdłuż prawej ściany piwnicy. Teraz szedł na samym końcu oddziału i nie

54