Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/61

 — Łotrze, dlaczego gwiżdżesz tak głośno? — rzekł jeden z ludzi.
 — Dlaczegóż nie mam gwizdać? I tak republikanie nie usłyszą mego gwizdania. Siedzą wszyscy w piwnicy. Zaskoczyliśmy ich i, zanim się zdołali rozejrzeć, utracili broń.
 — Hura! świetnie! Słyszycie, towarzysze?
 Dowiedziawszy się o radosnej nowinie, żołnierze zaczęli wydawać głośne okrzyki zadowolenia. Jeden zapytał:
 — Cóż robią te łotry na górze?
 — Oh, radzą sobie doskonale. Siedzą w sali i obżerają się, albo też rozbijają w piwnicach butelki z winem.
 — Flejtuchy! Cóż będzie z nami?
 — Macie pozostać przy koniach.
 — Kto to powiedział? Pułkownik?
 — Nie. Wasz komendant siedzi u doktora i pije naumor. Ktoś inny kazał wam to powiedzieć.
 — Nie interesują nas zdania innych. Jeżeli inni jedzą i piją, dlaczegóż my nie mamy im sekundować? Czy dziedziniec klasztorny jest obszerny? Pomieści nasze konie?
 — Nietylko wasze.
 — Pojedziemy więc na górę! Siadaj na pierwszego lepszego konia i prowadź nas.
 — Dobrze! Zgóry jednak umywam ręce na wypadek, gdyby was na górze nie tak przyjęto, jak się spodziewacie.

57