Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/78

na moje zapewnienia odpowiadał śmiechem. Kazałem ponadto powiedzieć, że, pochwyciwszy go w ręce, nie będę mógł uratować, — i na to odpowiedział śmiechem.
 — Niema innego wyjścia? — zapytał Kurt.
 Juarez spojrzał nań badawczo.
 — Możeby się znalazło — odrzekł po namyśle. — Chce się pan tem zająć?
 — Ależ owszem. Chętnie.
 — Mam jednak wrażenie, że i to skutku nie odniesie. Jest pan jednak, jedynym człowiekiem, któremu mogę powierzyć takie zadanie. Czy potrafi pan przedostać się przez przednie straże?
 — Mówi, pan oczywiście o forpocztach cesarza?
 — Tak. Dla moich wystawię panu list żelazny.
 — Mam wystarczające dokumenty. Nikt mnie nie zatrzyma.
 — Sądzi pan, że się dostaniesz do Maksymiljana?
 — Jestem tego pewien.
 Juarez rzucił raz jeszcze na Kurta badawcze spojrzenie. Zdawało się, że czyta w jego duszy. Po chwili podszedł szybkim ruchem do stołu, zawalonego papierami i usiadł. Wziął arkusz papieru, umoczył pióro w kałamarzu i zaczął pisać. Skończywszy, podał dokument Kurtowi i rzekł:
 — Przypuszczam, że to wystarczy.
 Kurt odczytał:

74