Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/87

 — W Santa Jaga? — zapytał starzec przerażony. — Dlaczego właśnie tam?
 — Tak postanowił tajemny związek.
 — Czy obejmą klasztor della Barbara?
 — Owszem, nawet w bardzo poważnym stopniu. Klasztor jest zbudowany jak forteca. Ostoi się przed każdym atakiem. Dlatego nasi obsadzili go w nocy po waszym odjeździe.
 — Do kroćset! I mnie tam niema...
 Hilario nie mógł ukryć wyrazu niemiłego zakłopotania.
 — Dlaczegóż to pana tak wzburza? — zapytał grubas, patrząc nań zpodełba.
 — Mam wrażenie, że nietrudno zgadnąć. Wie pan przecież, że jestem kierownikiem szpitala. Odpowiadam za wszystko, co z nim ma jakąkolwiek styczność.
 — Nic mnie to nie obchodzi!
 — A mnie bardzo. Iluż żołnierzy umieściliście w klasztorze?
 — Około dwustu.
 — Mam cały szereg ciężko i lekko chorych, rekonwalescentów i słabych na umyśle. Wyobrażam sobie, jak podziała na nich zgiełk i zamieszanie, nieodzowne przy obsadzeniu klasztoru przez wojsko.
 — Niech zdychają!
 — Opinja klasztoru zostanie narażona na szwank.
 — Pah! Przecież obsadzony został nie z pana winy.
 — No tak, ale skutki na mnie się skrupią.
 — Ah! — roześmiał się Arrastro. — Od kiedyż to

83