Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/89

 — Więc jedź sennor spokojnie. Zobaczymy się, gdy zajdzie potrzeba.
 — Dokąd się pan stąd udaje?
 — Do Tuli.
 — A więc również do Queretaro?
 — Nie. Okrążę Queretaro.
 — Dlaczegóż to? Moglibyśmy pojechać razem.
 — Nie. Nie chcę, aby nas widziano razem. Adios!
 Grubas znikł za rumowiskiem gruzów. Po chwili sylwetka jego na koniu zniknęła z oczu Hilaria.
 Starzec dosiadł również konia i ruszył w kierunku szosy. Wiadomości, otrzymane od Arrastra, zepsuły mu humor. — —
 Przybywszy do Queretaro, udał się do majora Orbaneza. Major przyglądał się badawczo przez chwilę, poczem rzekł:
 — Zameldowano mi pana jako doktora Hilaria. Znam pana oddawna.
 — Niestety, nie mogę przypomnieć sobie, kiedy i gdzie spotkał mnie ten zaszczyt...
 — Oh! — przerwał adiutant — Chciałem powiedzieć, że znam pana ze słyszenia jako sławnego lekarza.
 — Zawstydza mnie pan.
 — Znam sennora również jako wiernego zwolennika Jego Cesarskiej Mości. A może się mylę?
 — Nie. Jestem gotów poświęcić życie dla cesarza.
 — Spodziewałem się tego. Zresztą, pewien przyjaciel, którego pan zna również, a którego nazwiska

85