Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/93

w ręce Juareza. Czy będzie wdzięczny i pozwoli nam odejść swobodnie?
 — Jestem o tem przekonany.
 — W każdym razie, chcąc schwytać lwa, sami musimy naprzód wpaść w pułapkę. Byłoby to niemal głupotą, gdyby Juarez chciał puścić wolno swego wroga i rywala, jakim jest dlań bezwątpienia Maksymiljan.
 — Znam Juareza. To człowiek szlachetny. Potrafi być wdzięczny.
 — Szlachetność ta ani mnie grzeje, ani ziębi, natomiast sprawa wdzięczności interesuje mnie bardzo. Wpuść pan tego człowieka!
 Po raz pierwszy w życiu stanął Hilario przed naczelnikiem tajnego związku. Generał Miramon obrzucił go ostrem spojrzeniem i rzekł:
 — Powiedziano mi, że przybywa pan z Santa Jaga. Cóż może sennor zakomunikować?
 — Do miasta wkroczył oddział żołnierzy cesarskich i zatknął sztandary Maksymiljana.
 Miramon zmarszczył czoło.
 — Chciał pan zapewne powiedzieć: oddział szaleńców. Krok tego rodzaju, niepoparty powstaniami w innych miastach, byłby szaleńswem.
 — Ależ w innych miastach stało się to samo!
 — Co takiego? To samo?
 — Tak. Oto wykaz, sennor! Mam wrażenie, że ten ruch zataczać będzie coraz szersze kręgi.
 — Ah, przynosi mi pan świetną nowinę. Czy ręczy sennor za jej prawdziwość?
 — Ręczę głową.

89