Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/94

 Generał przeczytał wykaz.
 — Wszystkie ataki się udały?
 — Tak. W zupełności.
 Miramon ukrył z wysiłkiem napół litościwy, napół żartobliwy uśmiech i pytał dalej:
 — Czy pańska odpowiedź jest dla mnie przeznaczona?
 — Nietylko dla pana, sennor. Miałem nadzieję, że radosne nowiny umożliwią mi dostęp do cesarza.
 Miramon odparł z udanem zdziwieniem:
 — Chce pan stanąć przed cesarzem?
 — Proszę o pozwolenie.
 — Wystarczy, żeś mnie pan poinformował. Jestem przecież wodzem naczelnym.
 — Wiem o tem, sennor. Mimo to każdy uczciwy poddany chciałby raz w życiu spojrzeć w oczy swego władcy. Mam nadzieję, że na podstawie wieści, które przynoszę, mógłbym stanąć przed Jego Cesarską Mością.
 — Przyznaję, — rzekł Miramon, udając wahanie, — że zasłużył pan na nagrodę. Czy sennor może ręczyć, że to wszystko, co opowiedział, jest prawdą?
 — Tak! Ręczę głową.
 — A więc postaram się o ułatwienie panu dostępu do cesarza.
 Miramon przepasał się szablą, która stała w kącie, i rzekł do stojącego pod drzwiami majora Orbaneza:

90