Strona:Karol May - Walka o Meksyk.djvu/99

przez okno. Potem odwrócił się — ociężałym, wolnym ruchem.
 — Powiem szczerze, generale, że prawie żałuję, iż nie podzieliłem niektórych pańskich poglądów.
 Mejia ujął dłonie cesarza, ucałował i zrosił łzami.
 — Dzięki, stokrotne dzięki za te słowa, Najjaśniejszy Panie! Są mi nagrodą za wszystkie cierpienia, przeżyte w skrytości.
 — Wiem, że jesteś mi wierny, generale. A więc, przypuszczasz naprawdę, że będziemy musieli się cofnąć?
 — Cofnąć się? Nie możemy. Dokądże się cofniemy?
 — Hm. Nie wiem.
 — Niema wyjścia. Meksyk i Veracruz zostaną zdobyte, a my poniesiemy klęskę.
 — Będziemy walczyć.
 — I — — zginiemy!
 — Nie chcę słyszeć tego słowa! Nie boję się bohaterskiej śmierci na polu walki, ale nikt przecież nie będzie śmiał targnąć się na życie potomka Habsburgów.
 Mejia zaprzeczył ruchem ręki.
 — Znajdą się tacy śmiałkowie, Najjaśniejszy Panie.
 — Naprawdę? — zapytał Maksymiljan groźnym tonem, prostując się dumnie. — Przecież byłby to mord władcy!
 — Mieszkańcy tego kraju nie uznają cesarza.

95