Strona:Karol May - Yuma Shetar.djvu/107

usłyszał! Widzisz, jak wspaniale pracują nasi? Zresztą wolałbym, żeby zdążył swoich zaalarmować.
 — Dlaczego?
 — Przyśpieszyłby rozwiązanie. Poco ta długa zwłoka! Dam znak do ataku!
 Podniosłem dwa palce do ust, udając, że chcę gwizdnąć; wódz krzyknął prędko:
 — Stój! Nie czyń tego! Poczekaj jeszcze trochę!
 — Poco? Przeznaczenie i tak musi się spełnić!
 — A może jednak...! Mówiłeś o tem sam po drodze do Mimbrenjów.
 — Nie przypominam sobie.
 Postępowaniem swojem pragnąłem zwiększyć jego troskę.
 Vete-ya ciągnął dalej:
 — Musisz sobie przypomnieć!
 — Co więc rzekłem?
 — Żądałeś ode mnie prawdy!
 — Prawdy? Ach, tak! Ale jeśli nawet ją wyjawisz, zginą wszyscy, bo nie zechcesz usłuchać mego żądania.
 — Jak brzmi to żądanie?
 — Każesz swoim wojownikom poddać się i złożyć broń!
 Zmieszany, schylił głowę. — Zwiększyłem jeszcze jego trwogę:
 — Mówiłem, że uczynisz to z nadejściem poranku, lecz ty szydziłeś z nas. Teraz nie zaszarzała noc jeszcze, a już zmieniłeś postępowanie. Dlatego nie wierzę tej zmianie, nie ufam ci. Tkwi w tem podstęp. Dam zaraz znak, niech rozpocznie się walka!

107