Strona:Karol May - Yuma Shetar.djvu/109

raz niema na to czasu. Jeżeli się znowu obudzi jakiś mój wojownik, na pewno nie uda się go tak bezszelestnie schwytać. Narobi wrzawy, reszta chwyci za broń, a wtedy rozpocznie się strzelanina.
 — Tak; masz słuszność!
 — A jeżeli Mimbrenjowie raz zakosztują krwi, wtedy nas uratować — będzie to wielki trud, a może nawet niepodobieństwo!
 — Jestem o tem przekonany, — odparłem obojętnie.
 — Spiesz więc! Przedewszystkiem zapobiegnij rozlewowi krwi! Potem powiem ci wszystko. Przysięgam!
 — Tylko wtedy zaufam twojej przysiędze, jeśli umocnisz ją fajką pokoju.
 — Niema na to czasu! Możemy ją później zapalić.
 — Bardzo pięknie, ale ja tobie nie dowierzam. Pozatem pomyśl, jak trudno cię będzie ocalić; Silny Bawół nie cofnie się przed niczem, byle temu przeszkodzić.
 — To mnie nic nie obchodzi; możesz przeciąć nasze więzy w nocy.
 — Hm! Być może uczynię to, gdyż jako chrześcijanina przejmuje mnie wstrętem śmierć, nawet mego zawziętego wroga, na palu męczarni.
 — Nie dawaj mi już dłużej czekać! Szkoda każdej chwili!
 Śpieszyło mu się bardziej, niż uprzednio przypuszczałem; pomimo to ciągnąłem spokojnie dalej:
 — Przedtem muszę dokładnie wiedzieć, czego mam się trzymać! Żądasz, bym uwolnił ciebie i twoich ludzi pokryjomu, a zato przyrzekasz, że teraz dobrowolnie się poddadzą?
 — Ależ tak, tak!

109