Strona:Karol May - Yuma Shetar.djvu/110

 — I powiesz mi całą prawdę o tamtych dwóch bladych twarzach, tak, abym mógł przejrzeć ich zamiary?
 — Tak; przysięgam! Lecz żądam, byś i ty dotrzymał słowa! Czy rzeczywiście nas uwolnisz?
 — Tak.
 — A więc zgoda. Teraz powinieneś nie dopuścić do wytępienia moich wojowników.
 — Uczynię to, przypuszczam jednak, że nie zamyślasz żadnego podstępu?
 — Dusza moja jest wolna od fałszywych myśli! Ratuj nas!
 — Chodź więc do Silnego Bawołu i Winnetou, powiedz im, że jesteś gotów rozkazać przez gońca swoim wojownikom, by się poddali.
 — Przez gońca? Nie usłuchają; muszę sam iść do nich!
 — Ty sam? Nie mogę na to pozwolić.
 — Musisz, jeśli doprawdy chcesz nas uratować!
 — Muszę? Zapamiętaj sobie, że Old Shatterhand nigdy nic nie musi! Przyrzekłem uwolnić cię pokryjomu, lecz nie wspominiałem o tem, że pozwolę ci się udać teraz do swoich wojowników.
 — Nie mozesz więc nas uratować, gdyż wojownicy Yuma pójdą tylko za moim rozkazem; gońca nie będą chcieli usłuchać!
 — Na to nic nie poradzę; sam będzisz winien temu, jeśli nie usłuchają twoich rozkazów, przesłanych przez gońca. Powinieneś był wpoić w nich więcej szacunku dla siebie, a przedewszystkiem większą karność.
 Wiedziałem przecie, że pragnąc osobiście udać się

110