Strona:Karol May - Yuma Shetar.djvu/119

 Położył nacisk na słowie „twoimi“, miał bowiem powód ku temu. Chciał być moim jeńcem, gdyż ja obiecałem im wolność.
 — Idźcie więc teraz, by wydać broń, lecz tylko pojedynczo. Nikt nie powinien się zbliżać przed rozbrojeniem poprzednika!
 — A czy wolno nam przynajmniej zachować świętości?
 — Wielki Duch sprawił, że dostaliście się w nasze ręce; oblicze jego odwróciło się od was, dlatego wasze leki pozbawione są wartości; lecz ja nie chcę poniżyć was tak głęboko. Pozwalam zachować leki i kalumety.
 Była to dla nich ogromna ulga. Jeśli nawet przypadkowa zguba leków powoduje szkodę niepowetowaną, to oddanie świętości i kalumetów zwycięskiemu wrogowi jest hańbą wiekopomną.
 Przygotowali się, by powrócić do obozu. Gdy uszli z piętnaście kroków, stanął mój rozmówca, odwrócił się i spojrzał na mnie. Było to wyraźne wezwanie, bym podszedł do nich, gdyż ma mi coś do powiedzenia. Posłuchałem.
 — Niech Old Shatterhand wybaczy, że przemówię powtórnie, — rzekł. — Wiem, iż tamci dwaj przywódcy nie powinni tego słyszeć.
 — Mów, byle krótko!
 — Czy to prawda, że Old Shatterhand przyrzekł nas uwolnić?
 — Tak, jeśli wasz wódz wypełni przyrzeczenie.
 — Jakie?
 — Nie pozwolił mi powiedzieć tego.
 — A jeśli nie spełni?

119