Strona:Karol May - Yuma Shetar.djvu/133

jak jego starszy brat. Nie zabrano ci czci. Spytaj Winnetou i starszych twego szczepu; potwierdzą moje zdanie!
 Odwróciłem się i oddaliłem, by ujść dalszym sprzeciwom. Coprawda, darowizna moja była dla niego ciosem, nielżejszym od tego, jaki otrzymał w kark. — Wrócił na swoje miejsce, przykucnął ze smutkiem. Reszta wojowników podążyła również do swych koców, ale nikt nie mógł już usnąć. Gdy po upływie oznaczonego czasu zluzował mnie Winnetou:
 — Czy mój brat Shatterhand — zapytał — uderzył już kiedy tak, by nie ogłuszyć, a pomimo to odebrać duszy władzę nad ciałem?
 — Nie.
 — Było to straszne! Czy ten bezwład mógł długo potrwać?
 — Tygodniami, miesiącami, a nawet latami całemi!
 — A więc niech mój biały brat nigdy już nie zadaje ciosu w kark; lepiej wroga zabić odrazu! Silny Bawół nie zmusi cię więcej do walki. — Zgaduję, o czem mówiłeś z Vete-ya. Żądał pewnie, abyś go już dzisiaj uwolnił?
 — Tak.
 — Lecz nie odpowiedział jeszcze na twoje pytania?
 — Nie.
 — Nigdy zresztą nie powie prawdy; okłamie cię. Żądając natychmiastowego uwolnienia, okazał czelność, godną zwierzęcia, które się żywi padliną! Zasługuje na śmierć przy palu męczarni! Jaki los go czeka?
 — Ten sam, jaki mu przeznaczył Winnetou.
 — Moje myśli są twojemi. Old Shatterhand i Winnetou nie łakną krwi, ale nie mogą uratować Wielkich Ust.

133