Strona:Karol May - Yuma Shetar.djvu/150

 — Nie łgaj! Sam was podglądałem.
 — A więc, uległeś pomyłce.
 — Mam dobre oczy; nie zawiodły mnie nigdy. Uporczywe kłamstwo nie przyniesie ci pożytku. Chcę i muszę bezwarunkowo wiedzieć, co stało się z emigrantami po napadzie i spaleniu hacjendy.
 — Ja ci tego nie mogę powiedzieć, bo sam nic o tem nie wiem.
 — A jednak wiesz. Przyrzekłeś powiedzieć mi prawdę.
 — A ty, czy nie przyrzekłeś nas uwolnić? Zamiast wypełnić słowo, bierzesz nas wszystkich do niewoli!
 — Spełnię je, gdy ty dotrzymasz swego.
 — Dotrzymałem; powiedziałem ci wszystko.
 — To wierutne kłamstwo, nie będę się jednak z tobą sprzeczał! Bylibyśmy skwitowani ze sobą, gdyby każdy z nas spełnił przyrzeczenie; teraz jesteśmy również w porządku, wszak słów nie dotrzymaliśmy obaj. Dzisiaj jestem po raz ostatni z wami. Jutro o świcie odłączę się od Silnego Bawołu, który powiedzie was do swoich pastwisk, gdzie zginiecie śmiercią męczeńską.
 Udałem, że chcę odejść. To pomogło. Jutro rozłąka!! Miał nadzieję odzyskać z moją pomocą wolność. A ja odjeżdżam ze świtem! Nie mógł spodziewać się łaski z rąk Nalgu Mokaszi.
 — Poczekaj jeszcze! — zawołał, gdy oddaliłem się na kilka kroków.
 — Więc? — spytałem, odwróciwszy się.
 — Czy doprawdy uwolnisz nas, jeśli ci powiem prawdę?
 — Tak, ale ty nie wiesz przecież o niczem!
 — Wiem wszystko, lecz Melton nakazał mi milczeć.

150