Strona:Karol May - Yuma Shetar.djvu/156

wach Apacza, zmieszało wodza do reszty. Przez chwilę walczyła duma jego z poczuciem lojalności, zanim wreszcie wzięło ono górę:
 — Tak, dotknąłem ciężko a niesłusznie mego dobrego białego brata. Nazwałem go zdrajcą. To największa obelga, jaką można obrzucić zwyczajnego wojownika; jakże ją tedy nazwać, skoro zwrócona była przeciwko Old Shatterhandowi! Wiem, że nie wybaczy mi jej nigdy!
 — Wybaczam ci — uspokoiłem go. — Masz porywcze ramię, ale serce dobre. Jeśli przyznajesz, żeś nie miał słuszności, nie mogę dłużej chować żalu do ciebie!
 — Tak, wyznaję i powiem o tem wszystkim, którzy słyszeli, jak cię obraziłem. Nigdy już nie zwątpię w ciebie!
 — Mam nadzieję! Nietylko ze względu na naszą przyjaźń, lecz i z wielu powodów, z których nienajmniejszym będzie pożytek, jaki z tego odniesiesz. Lecz nie mówmy już o tem!
 — Tak. Dajmy temu pokój; nigdy się już nic podobnego nie powtórzy. — Z drugiej jednak strony nie rozumiem wielu rzeczy z tego, o czem mówiłeś z Vete-ya.
 — Wiem o tem. Ten tylko mógłby je zrozumieć, ktoby znał moje myśli.
 — Nie uwierzyłeś w jego opowieść o tym kapitanie?
 — Nie.
 — A więc białych emigrantów nie sprzedano?
 — Nie. W każdym razie nie w sensie Wielkich Ust. Nie sprzedano, lecz oszukano; haniebnie ich oszukano, a uczynili to Melton i obydwaj Wellerowie.

156