Strona:Karol May - Yuma Shetar.djvu/45

prosił mnie, żebym podążył za Yuma i pertraktował z nimi.
 — Kto ma pieniądze, ty, czy on?
 — On naturalnie.
 Moi byli strażnicy spoglądali po sobie z zakłopotaniem. Ten, który dotychczas mówił, odezwał się po namyśle, nie zważając na moją obecność:
 — Musiało się tam stać coś niespodzianego! Hacjendero wrócił, a reszty bladych twarzy niema przy nim! Nasi wojownicy nie pokazali się, chociaż powinni być już w drodze za nami. Hacjendero chce kupić zpowrotem bydło; ma pieniądze! To może im pomieszać szyki! Gdzie wobec tego są owe blade twarze, które razem z żonami i dziećmi mają zaprowadzić w góry nasi wojownicy?
 Dwaj jego towarzysze potrząsnęli głowami w milczeniu, on zaś zwrócił się znowu do mnie:
 — Czy nie spotkałeś niedawno dwóch jeźdźców?
 — Tak. Był to biały z młodym Indjaninem.
 — Jak był biały ubrany?
 — Jak obdartus i włóczęga.
 — Jaką miał broń?
 — Widziałem dwie strzelby.
 — To się zgadza; ten pies Mimbrenjo je przyniósł!
 Powiedział to, jakby do siebie, albo do swoich towarzyszy; potem zwrócił się znowu do mnie:
 — Czy jechali bardzo prędko?
 — Nie, — odpowiedziałem, ściągając ostrzej uzdę, ażeby cofnąć konia o kilka kroków. Zsiedli z koni.
 — Gdzie?
 — Tam za mną, w zaroślach.
 — Uff! Musimy się więc cofnąć prędko, gdyż długi

45