Strona:Karol May - Yuma Shetar.djvu/76

szybko; gdy następnie powtórzyłem ryk, ruszyli obydwaj z wielkim pośpiechem za swoimi towarzyszami i niebawem znikli mi z oczu. Dzięki Bogu, udał się rozpaczliwy podstęp! A jak łatwo mógł ryk mój sprowadzić zpowrotem wszystkich Yuma!
 Zaledwie znikli, a ja dosiadłem konia, ukazał się Winnetou.
 — Gdzie? — zapytał krótko.
 — Tam, przed nami.
 — Dlaczego mój brat ryczał dwa razy? Raz wystarczało.
 — Ponieważ Yuma zobaczyli mnie leżącego i musiałem ich wystraszyć.
 — Uff! Jeśli tak, to Old Shatterhandowi szczęście dopisało!
 Od tej chwili nie zamieniliśmy przez dłuższy czas ani słowa. Jechaliśmy w milczeniu za czerwonoskórymi w takiej odległości, że rozpoznawaliśmy ich jako niewyraźną plamę na łące; oni jednak nie mogli nas zobaczyć absolutnie, ani też słyszeć kroków naszych koni.
 Tak jechaliśmy przez dwie godziny wzdłuż północnego skraju lasu; następnie zboczyliśmy na południe, równolegle do jego strony zachodniej. Winnetou odezwał się teraz, wypowiadając moje własne myśli:
 — Ponieważ Yuma nie wiedzą, gdzie są Mimbrenjowie, więc rozłożą się wkrótce obozem i wyślą wywiadowców.
 — Mój brat ma słuszność. Wyprzedzimy ich i zaczekamy.
 Niebawem wynurzył się przed nami południowo zachodni róg lasu; Yuma zatrzymali konie, my zaś cof-

76