Strona:Karol May - Yuma Shetar.djvu/97

Chociaż do tej strony lasu nie dochodziło światło, mogliśmy rozróżnić prawie każdego Yuma.
 Niektórzy z nich padli zmożeni snem przy koniach, inni jednakże, a tych było najwięcej, leżeli pokotem tam, gdzie kto znalazł miejsce; niepodal widniała broń, złożona razem. Dalej pasły się konie; pilnowali je dwaj czerwoni.
 Winnetou wskazał na nich i szepnął:
 — Darujmy im życie. Mój brat weźmie na siebie jednego, a ja drugiego!
 Chciał się oddalić, lecz zatrzymałem go pytaniem:
 — Czy Winnetou spostrzegł, że warty zmieniają się co godzina?
 — Tak.
 — A więc musimy zaczekać; odkrytoby wszystko za wcześnie!
 — Old Shatterhand ma słuszność. Dopiero gdy opaszemy pierścieniem cały obóz, obojętne nam będzie odkrycie. Niech więc mój biały brat powróci i powie Silnemu Bawołowi, żeby wyruszył ze swoimi ludźmi.
 — Dobrze! Będę im towarzyszył. Wiem gdzie są końce oblężniczego półkola; sam dopilnuję, by szczelnie zacieśniono pierścień; nie wymknie się ani żywa dusza!
 — Potem wrócisz do mnie?
 — Gdzie cię znajdę?
 — Będę czekał tutaj.
 Na powrotnej drodze napotkałem całą sześćdziesiątkę i przekonałem się, że wszyscy trwali na stanowisku; żaden Yuma nie mógł się tędy przedostać. Kiedy dotarłem do Silnego Bawołu, rozkazał natychmiast wyruszyć. Wzięliśmy konie za cugle i pomaszerowali gęsiego; ja i wódz na czele. Najpierw minę-

97