Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/104

—   90   —

 — Nigdy! On już nie żyje, a strażnik także!
 — Czemu zaraz: nie żyje?
 Skoro go tylko kto dotknie, lub mu pogrozi, rozdziera gardło leżącemu pod nim człowiekowi. Wobec tego musieli go Bebbehowie zastrzelić. Gotówbym doprawdy zawrócić po tego psa, i wystawić się i na największe niebezpieczeństwo, lecz byłoby to bezcelowe niestety!
 Na wieść o stracie wiernego i mądrego psa zmieszał się także Halef, a ja spędziłem resztę godzin tego dnia w głębokiem zniechęceniu. Wieczorem zatrzymaliśmy się i teraz dopiero skrępowano Bebbeha. Mimo pośpiechu zdołał Halef wpakować na luźnego konia nadpoczętego dopiero rogacza i w ten sposób mieliśmy się czem posilić.
 Po posiłku wzięto jeńca na przesłuchanie. Nie przemówił dotychczas ani słówka. Znosił to wszystko oczywiście dlatego tylko z takim spokojem, że spodziewał się, iż towarzysze niebawem się pojawią, by go uwolnić.
 — Słuchaj, człowiecze — zacząłem przesłuchanie. — Ktoś ty? Dżiaf czy Bebbeh?
 Nie odpowiedział.
 — Odpowiedz mi na pytanie!
 Nie drgnął powieką.
 — Halefie, zdejm mu turban i obetnij kosmyk włosów!
 Jest to największa hańba, jak a może spotkać Kurda, i wogóle muzułmanina. Toteż kiedy Halef z nożem w prawej ręce sięgnął lewą do włosów, Bebbeh jął prosić:
 — Panie, zostaw mi włosy! Będę odpowiadał.
 — Dobrze! Do jakiego szczepu należysz?
 — Jestem Bebbeh.
 — Okłamałeś nas wczoraj!
 — Wrogowi nie trzeba mówić prawdy.
 Zasady twoje są łotrowskie. Zresztą zaprzysiągłeś to, co powiedziałeś, na brodę proroka!