Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/105

—   91   —

 — Nie jest koniecznem dochowywać przysięgi, złożonej niewiernemu.
 — Przysiągłeś także przed wiernymi; jest tu nas czterech takich!
 — To mię nic nie obchodzi.
 — Następnie nazwałeś mnie głupcem!
 — To kłamstwo, panie!
 — Powiedziałeś, że wszyscyśmy głupi, a ja najgłupszy! To prawda, ponieważ słyszały to moje własne uszy — poza obozem, gdyście grzyby krajali. Leżałem za krzakiem i przysłuchiwałem się waszej rozmowie, a potem zabrałem wam jeńców i konie. Widzisz zatem, czy istotnie jestem takim głupcem!
 — Przebacz, panie!
 — Nie mam nic do przebaczenia, ponieważ słowo z ust twoich nie może obrazić emira z Frankistanu. Puściłem cię wczoraj, bo żal mi cię było, a dzisiaj znowu jesteś w mym ręku. Kto z nas dwu jest rozumny? Czy ty jesteś bratem szejka Gazal Gaboyi?
 — Nie.
 — Hadżi Halefie, obetnij mu włosy!
 To pomogło odrazu.
 — Kto ci powiedział, że jestem bratem szejka?
 — Ktoś, co cię zna.
 — Więc powiedz, jakiego żądasz okupu?
 — Chcieliście za tych dwu — wskazałem przytem na Haddedihnów — okupu; jesteście Kurdami. Ja nie biorę nigdy okupu, bo jestem chrześcijaninem. Wziąłem cię dlatego tylko do niewoli, żeby ci pokazać, że mamy więcej rozsądku, odwagi i sprytu, niż wy myślicie. Kto pierwszy spostrzegł dzisiaj, że wam uszli więźniowie?
 — Szejk.
 — Jak to zobaczył?
 — Wszedł do swego namiotu i zauważył brak broni jeńców i własnej.
 — Ja ją zabrałem.
 — Sądzę, że chrześcijanin nic nie zabiera.