Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/107

—   93   —

 Przetłómaczyłem towarzyszom rozmową z Bebbehem na język arabski.
 — Co chcesz z nim uczynić? — spytał Mohammed.
 — Nic — odpowiedziałem spokojnie.
 — Emirze, on nas okłamał, oszukał i oddał w ręce nieprzyjaciela. Zasłużył na śmierć.
 — Co więcej — dodał Amad el Ghandur — on przysiągł fałszywie na brodę proroka; zasłużył na śmierć potrójną.
 — Co ty na to, zihdi? — spytał Halef.
 — Teraz nic. Postanówcie wy, co się z nim ma stać!
 Gdy mahometanie się naradzali, zapytał mnie Anglik:
 — No i co z nim będzie?
 — Nie wiem, a co wy byście uczynili?
 — Hm! Zastrzelić!
 — A czy mamy prawo do tego?
 — Yes! Nawet bardzo!
 — Droga prawna jest następująca: Wniesiemy skargę do naszych konsulatów, skąd pójdzie zażalenie do Konstantynopola, poczem basza z Sulimanii otrzyma rozkaz ukarania złoczyńców, jeżeli ich nie wynagrodzi.
 — Piękna droga prawna!
 — Ale jedynie dozwolona nam, jako obywatelom naszych państw. Co uczynicie z tym nieprzyjacielem, jako chrześcijanin?
 — Idźcie ze swojemi pytaniami, master! Jestem Eglishman. Czyńcie, co chcecie!
 — A jeżeli puszczę go wolno?
 — To niech ucieka! Nie boję się go i nie potrzebuje ginąć przezemnie. Umożliwcie to lepiej, żebym mógł przywiesić mu nos mój; to byłaby najlepsza kara dla człowieka, który nas wczoraj za nos wodził tak, że spuchł nam w sposób daleko okazalszy, niż mój! Yes!
 Bebbeh tracił widocznie cierpliwość. Podczas przerwy, która teraz nastała, zwrócił się do mnie:
 — Panie, co się ze mną stanie?