Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/137

—   117   —

 — Ja zakazuję!
 — A ja nakazuję! — zawołał Mohammed Emin, powstając z gniewem.
 — Czy masz prawo tu rozkazywać? — spytałem.
 — A ty masz prawo zakazywać? — odparł.
 — Tak. Słowo moje daje mi to prawo.
 — Dla nas nic twoje słowo nie znaczy. Sprzykrzyło nam się panowanie człowieka, miłującego naszych wrogów. Zapomniałeś, co zrobiłem dla ciebie. Przyjąłem cię u siebie w gościnę, broniłem cię, dałem ci nawet konia, który mię kosztował połowę życia. Jesteś niewdzięczny!
 Poczułem, jak mi krew z twarzy uszła, a ręka mimowoli sięgnęła po sztylet; udało mi się jednak zapanować nad sobą.
 — Cofnij to słowo — rzekłem zimno, podnosząc się z miejsca.
 Dałem znak Halefowi i poszedłem ku miejscu, gdzie leżeli szejk pojmany i węglarz. Usiadłem tam, a w niespełna minutę siedział Anglik koło mnie.
 — Co tam, master? — zapytał. — Zounds, macie oczy wilgotne! Człowieku, powiedzcie mi, kogo mam zastrzelić lub zdławić!
 — Tego, kto się poważy dotknąć tego jeńca.
 — Kto to taki?
 — Haddedihnowie. Szejk Mohammed zarzucił mi niewdzięczność. Oddałem mu karego.
 — Karego? Czy zwaryowaliście, master, żeby oddawać takiego konia wtedy, gdy już był pewną waszą własnością? Mam jednak nadzieję, że się to jeszcze odmieni!
 Wtem nadszedł Halef z dwoma końmi; jeden był jego, a drugi nadliczbowy, odebrany Bebbehom. Ten drugi miał na sobie moje siodło, zdjęte z karego. I mój mały hadżi miał łzę w oku, a głos jego drżał, kiedy mówił:
 — Słusznie postąpiłeś, panie. Szejtan opętał tych Haddedihnów. Czy mam wziąć bicz, by go wypędzić?
 — Przebaczam im. Ruszajmy!