Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/138

—   118   —

 — Co uczynimy, jeśli zechcą zabić Bebbeha?
 — Zastrzelimy ich natychmiast.
 — Tak, to mi się podoba! Niech Allah ukamienuje tych łotrów!
 Jeńca znowu przywiązano do jego konia, poczem wskoczyliśmy na siodła; ja oczywiście nie na karego, lecz na gniadego, który u nas kosztowałby tysiąc czterysta koron. Mały orszak ruszył z miejsca i przeszedł obok siedzących jeszcze na trawie Haddedihnów. Przypuszczali może, że się pogodzimy, ale teraz, widząc, że biorę rzecz poważnie, zerwali się obaj.
 — Emirze, dokąd? — zapytał Mohammed Emin.
 — Precz — odparłem krótko.
 — Bez nas?
 — Jak się wam podoba!
 — Gdzie kary?
 — Tam, gdzie był przywiązany.
 — Maszallah, on przecież twój!
 — Teraz już znowu twój. Salama... Allah niech cię zachowa w pokoju!
 Ścisnąłem konia ostrogami i popędziliśmy kłusem. Zaledwie jednak ujechaliśmy z milę angielską, dopędzili nas obaj. Amad el Ghandur siedział na karym, a swego konia trzymał za cugle. Teraz nie podobna już było przyjąć ogiera napowrót.
 Mohammed Emin podjechał do mnie, a syn tymczasem pozostał w tyle.
 — Sądzę — zaczął — że ja mam być przewodnikiem!
 — Nam trzeba przewodnika, ale nie tyrana!
 — Chcę ukarać Bebbeha, który mnie i syna mojego wziął do niewoli; ale cóż tobie zrobiłem?
 — Mohammed Eminie, odarłeś się z miłości i szacunku trzech ludzi, którzy swoje życie narażali za ciebie i aż do dzisiaj bez wahania na śmierć byliby poszli.
 — Effendi, przebacz!
 — Nie gniewam się na ciebie.
 — Weź ogiera napowrót!