Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/150

—   126   —

jących się do nas powoli. Ubrani byli w cienką, pasiastą materyę, nie mieli butów ani okrycia na głowach, a uzbrojeni byli tylko w noże. Wobec tak mizernych figur nie było potrzeby chwytać nawet za broń. Stanęli przed naszą małą grupą i pokłonili się pokornie.
 — Coście za jedni? — spytałem.
 — Kurdowie ze szczepu Mer Mamalli.
 — Co tu robicie?
 — Naraziliśmy się na krwawą zemstę i umknęliśmy, aby wyszukać inny szczep, któryby nam udzielił opieki. A kto wy, panie?
 — Jesteśmy obcy wędrowcy.
 — A co tu robicie?
 — Wypoczywamy.
 Mój interlokutor widocznie nie wziął za złe tych krótkich odpowiedzi i rzekł:
 — W tej wodzie są ryby. Czy pozwolisz nam złowić kilka.
 — Przecież nie macie ani sieci, ani wędki!
 — Umiemy chwytać je rękoma.
 I ja zauważyłem także, że były tu pstrągi; a ponieważ byłem ciekaw, jak je można chwytać rękoma, przeto powiedziałem przybyszom:
 — Słyszeliście, że jesteśmy tu obcy i nie możemy wam zabronić łowienia ryb.
 Oni zaczęli zaraz żąć trawę, a gdy już jej mieli dość, nanieśli kamieni i zatamowali tem wodę na skręcie potoku. Najpierw ustawili dolną, a potem górną tamę. Gdy woda spłynęła, łatwo było pochwytać ryby, zamknięte w wyschłem zagrodzeniu. Ponieważ rzecz mimo swej prostoty była zajmująca, zabraliśmy się sami do tego. Połów był obfity, a że ślizkie stworzenia ciągle nam się wymykały, przeto zwracaliśmy na nie więcej uwagi, niż na Kurdów. Wtem zabrzmiał głośny okrzyk przewodnika:
 — Panie, uważaj, oni kradną!
 Podniosłem wzrok i ujrzałem wszystkich trzech drabów już na naszych koniach: jednego na ogierze,