Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/151

—   127   —

drugiego na gniadym, a trzeciego na Lindsayowym. Pomknęli, zanim towarzysze zdołali ochłonąć ze strachu.
 — All devils, mój koń! — zawołał Lindsay.
 — Allah kerim, Boże bądź nam miłościw, ogier! — krzyknął Mohammed Emin.
 — Za nimi! — ryknął Amad el Ghandur.
 Ja jeden byłem spokojny. Nie mieliśmy tu do czynienia z koniokradami lub innymi zręcznymi ludźmi, bo ci nie zostawiliby nam reszty koni.
 — Stać! Czekajcie! — krzyknąłem. Mohammed Eminie, przyznajesz, że kary jest znowu twoją własnością?
 — Tak, emirze!
 — Dobrze! Nie wolno mi było pozwolić, byś mi go zwrócił, ale pożyczyć go mogę. Czy zgadzasz się na to?
 — Przecież i jego niema!
 — Mów prędko, czy mi pożyczysz?
 — Tak, emirze!
 — Więc jedźcie powoli za mną!
 Wskoczyłem na najbliższego konia i pocwałowałem za łajdakami. Stało się już to, czego się spodziewałem; w niewielkiej odległości wisiał Kurd rękoma i nogami na ogierze, który wyprawiał szalone skoki, aby zrzucić złodzieja. Nie dojechałem jeszcze do draba, kiedy zleciał na ziemię. Kary wrócił i stanął na moje zawołanie. W jednej chwili byłem na siodle i ruszyłem naprzód, zostawiwszy tamtego konia.
 Kurd zerwał się znowu i usiłował zemknąć. Wyciągnąłem pistolet, chwyciłem za lufę i podniosłem rękę. Przelatując tuż koło niego, uderzyłem go głownią w obnażoną głowę tak, że runął natychmiast. Schowałem pistolet i odwiązałem lasso. Daleko na dole ujrzałem tamtych dwu. Położyłem karemu rękę między uszy:
 — Rih!
 Pomknął prędzej od ptaka w powietrzu. W minutę dosięgnąłem ostatniego.
 — Wstrzymaj się! Z konia! — rozkazałem.
 Oglądnął się; widziałem, że się przestraszył, lecz