Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/156

—   132   —

nia ręką na powitanie. — Niech Allah błogosławi tobie i temu ładnemu chłopcu! Czyj to dom?
 — Szejka Mahmud Kanzura.
 — Którego szczepu jest szejkiem?
 — Plemienia Dżiaf.
 — Czy jest teraz w domu?
 — Nie. Bywa tu rzadko, gdyż dom ten jest tylko jego letniem mieszkaniem. Teraz jest na północy, gdzie obchodzą uroczyste święto.
 — Słyszałem o tem. A kto tu mieszka pod jego nieobecność?
 — Mój mąż.
 — Kim jest twój mąż?
 — Nazywa się Gibrail Mamrahsz i jest stróżem domu szejkowego.
 — Czy pozwoli nam tę noc spędzić w swym domu?
 — Czyście przyjaciele Dżiafów?
 — Myśmy cudzoziemcy, przybyli z bardzo dalekich stron, i przyjaciele wszystkich ludzi.
 — To zaczekajcie! Pomówię z Mamrahszem.
 Odeszła, my zaś zsiedliśmy z koni. W pewien czas zjawił się koło nas mężczyzna, lat około czterdziestu. Uczciwa, otwarta jego twarz zrobiła na nas doskonałe wrażenie.
 — Niech Allah błogosławi waszemu wnijściu — powitał. — Będziecie mile widziani, jeżeli wam się wstąpić spodoba.
 Ukłonił się każdemu z nas i podał rękę. Po tej uprzejmości poznać było, że znajdowaliśmy się już na ziemi perskiej.
 — Czy będzie miejsce także dla koni?
 — Podostatkiem miejsca i paszy. Mogą stać na dziedzińcu i jeść jęczmień.
 Posiadłość składała się z wysokiego muru, tworzącego prostokąt i z położonego w nim domu, dziedzińca i ogrodu. Wchodząc, zauważyliśmy w tym domu dwa przedziały, z osobnymi nawet wchodami. Przedział dla