Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/159

—   135   —

 — Nie, lecz mówił mi to ojciec mej żony. Łowił ryby w jeziorze i był świadkiem tego, co opowiadał. Ale darujcie, że was na chwilę opuszczę, bo idę zamknąć bramę. Musicie być znużeni i tęsknicie za spoczynkiem.
 Wyszedł, a wkrótce usłyszeliśmy skrzyp zawiasów zamykanej bramy.
 — Master, to porządny chłop! — rzekł Lindsay.
 — Zapewne. Nie pytał ani o nazwisko, ani o to, skąd przyszliśmy i dokąd się udajemy. Oto jest prawdziwa wschodnia gościnność.
 — Dam mu dobry napiwek. Well!
 Gospodarz wrócił, niosąc nam poduszki i koce.
 Czy wśród Dżiafów mieszkają także Bebbehowie w tych stronach?
 — Stosunkowo mało. Dżiafowie i Bebbehowie nie lubią się nawzajem. Nie znajdziesz jednak wielu Dżiafów, ponieważ z Persyi wychylił się tu szczep Bilba. To najdziksi rozbójnicy ze wszystkich i należy przypuszczać, że planują napad. Dlatego Dżiafowie odeszli ze swojemi trzodami.
 — A ty zostajesz?
 — Tak mi nakazał mój pan.
 — Ależ wszystko zabiorą ci rozbójnicy!
 — Zastaną tylko mury, ale nic wewnątrz.
 — Więc padniesz ofiarą ich zemsty.
 — I mnie nie znajdą. Jezioro otaczają bagna i sitowie, a tam są kryjówki, których nikt nie zwietrzy. Ale teraz pozwólcie mi odejść, żebym wam nie zabierał czasu, przeznaczonego na spoczynek!
 — Czy drzwi tu zostaną otwarte?
 — Tak, czemu pytasz o to?
 — Przywykliśmy czuwać na przemian przy koniach, życzymy więc sobie, żebyśmy mogli wchodzić i wychodzić.
 — Nie macie potrzeby czuwać, ja sam będę waszym stróżem.
 — Dobroć twoja większa od naszych życzeń; ale proszę cię, żebyś nie poświęcał nam czasu swojego snu!