Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/205

—   175   —

nym buku wisiała taka sama kępka trawy, jak te, które Saduk wrzucić musiał do wody.
 — Stój, mirzo! Co to jest? — rzekłem.
 — Trawa — odpowiedział.
 — Czy ona rośnie na drzewach?
 — Allahu! Kto ją tutaj powiesił?
 — Saduk. Chodź dwadzieścia stóp w prawo, gdzie spodziewam się drugiego znaku.
 Poszedł za mną i sprawdziło się me przypuszczenie.
 — Ale czy tego nie było tu już przed nami?
 — O Hassanie Ardżir Mirzo, jak to dobrze, że ja sam tylko słyszę twe słowa! Czyż nie widzisz, że to trawa jeszcze zielona i świeża? Zejdź całkiem do rzeki, gdzie w odpowiednim odstępie znalazłem pierwsze znaki. Ten człowiek wprost wytyczył dwudziestostopową drogę, wiodącą do obozu. Tam napadniętoby na nas i pozabijano zupełnie tak samo, jak twego ojca, aptekarza, musztaheda i jego córkę.
 — Panie, czy to możliwe, żebyś miał słuszność!
 — Mam słuszność. Czy jesteś dobrym piechurem i czy dowierzasz sobie, że znajdziesz drogę, którą przybyliście tu od ostatniego obozowiska? Potwierdził jedno i drugie, poszliśmy więc w górę rzeki i dostaliśmy się niebawem na miejsce, gdzie obozowaliśmy z towarzyszami, zanim pośpieszyliśmy Persom na pomoc. Przyszliśmy wówczas z północy, tu jednak skręcała dolina rzeczna na wschód i udaliśmy się w tym kierunku. Mieliśmy już zakręt za sobą, kiedy zauważyłem po prawej stronie grubą wierzbę, a dokoła jej pnia wycięte dwa paski kory.
 — W jakim porządku jechaliście zazwyczaj? — spytałem.
 — Lektyka z kobietami w środku, a ludzie, podzieleni na dwie połowy, przed nią i za nią.
 — Przy którym oddziale był Saduk?
 — Zawsze przy ostatnim. Zostawał często w tyle, ponieważ lubi kwiaty i zioła, którym przypatruje się chętnie.