Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/222

—   192   —

stoju. Nazajutrz wyruszyliśmy rano, a w południe dostaliśmy się do naszego obozu.
 Zanim jeszcze zdołaliśmy tam dotrzeć, zbiegł do mnie Halef ze wzgórza.
 — Chwała i dzięki Allah owi, że szczęśliwie powracasz! Trapiła nas wielka obawa, gdyż nie było ciebie przez dwa i pół dnia, zamiast przez jeden. Czy zdarzyło się wam jakie nieszczęście?
 — Nie. Przeciwnie, wszystko odbyło się bardzo dobrze. Nie wróciliśmy pierwej, bo nie mieliśmy pewności, czy wyprowadziliśmy Persów w pole rzeczywiście. Jak tam w obozie?
 — Dobrze, chociaż stało się coś, czego być nie powinno.
 — Cóż?
 — Saduk uciekł.
 — Saduk! Jakżeż zdołał uciec?
 — Zapewne miał między służącymi przyjaciela, który poprzecinał mu więzy.
 — Kiedy uciekł?
 — Wczoraj rano, w biały dzień.
 — Jak to było możliwe?
 — Odjechałeś z Inglisem, a ja byłem na dole na straży, Persowie zaś powychodzili z obozu jeden po drugim, aby zobaczyć, co zrobią ihlaci. Ci odeszli spokojnie, ale tymczasem, gdy Persowie wrócili do obozu, Saduka już nie było.
 — To źle, to bardzo źle! Gdyby to się stało dzień później, możnaby być spokojnym. Chodź, prowadź konia!
 Na górze wyszli wszyscy z radością naprzeciw mnie. Widziałem, w jakiej byli o nas obawie; potem wziął mię mirza na bok i opowiedział o ucieczce Saduka.
 — Należy wziąć pod rozwagę dwie rzeczy — rzekłem. — Po pierwsze: jeśli Saduk dopędzi ihlatów, to przyprowadzi ich czemprędzej. Po drugie: może on być gdzieś w pobliżu obozu, żeby się zemścić. Nie jesteśmy już tu bezpieczni ani w jednym, ani w drugim wypadku, musimy to miejsce natychmiast opuścić.