Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/226

—   196   —

 — Mogę ci tego dowieść, emirze, gdyż mam jeszcze pergamin, na którym to napisane.
 — Gdzie?
 — Tutaj za pasem.
 — Pokaż! Podał mi kartkę do ręki; była bardzo zbrukana, lecz pismo mogłem jeszcze dobrze rozpoznać. Wręczyłem pergamin mirzy, a on przeczytał i skinął głową potakująco.
 — Byłeś bardzo nieostrożny — rzekłem do Persa. — Związałeś się przysięgą wobec tego człowieka, nie dbając o to, że może ci to wyjść na złe.
 — Emirze, każdy miał go za rzetelnego człowieka!
 — Opowiadaj dalej!
 — Nie przypuszczałem nigdy, żeby mógł być złoczyńcą i dlatego miałem dlań litość, widząc go w więzach. Przypomniałem sobie przysięgę i pomyślałem, że Allah ukarałby mnie, gdybym jej nie dotrzymał. Dlatego czekałem, dopóki wszyscy nie odeszli i uwolniłem Saduka.
 — Czy mówił z tobą?
 — Przecież nie może mówić.
 — Mam na myśli znaki i ruchy.
 — Nie. Powstał, wyprostował się, podał mi rękę i skoczył w zarośla.
 — W którym kierunku?
 — Tutaj.
 Wskazał kierunek idący od rzeki.
 — Złamałeś wierność względem swego pana i stałeś się naszym zdrajcą, aby dotrzymać złożonej lekkomyślnie przysięgi. Zgadnij, jaka kara na cię spadnie!
 — Emirze, każesz mnie zabić.
 — Tak, zasłużyłeś na śmierć, gdyż uwolniłeś mordercę i wystawiłeś nas wszystkich na niebezpieczeństwo śmierci. Ponieważ jednak przyznałeś się do winy, pozwalam ci prosić swego pana o łagodniejszą karę. Sądzę, że nie należysz do ludzi, czyniących źle dlatego, że nienawidzą dobrego.