Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/246

—   210   —

 — Pojedziesz natychmiast znowu do mirzy i zawieziesz mu moją odpowiedź.
 — Tego się odemnie nie spodziewaj!
 — Czemu?
 — Bo i ty nie masz prawa mnie rozkazywać; ja mogę także postępować, jak mi się podoba.
 — Dobrze! Wyślę więc do niego posłańca, ale nie opuszczę tego domu, dopóki nie otrzymam odpowiedzi.
 — Twój posłaniec nie znajdzie mirzy.
 — Arab, przybyły z wami, musi znać miejsce, w którem się znajduje pan!
 — Oczywiście.
 — Wyślę więc jego.
 — On nie pójdzie.
 — Dlaczego?
 — Dlatego, że mnie się tak podoba. Hassan Ardżir Mirza prosił, żebym odebrał z rąk twoich jego własność, ciebie zaś wysłał z Arabem do niego. To zrobię, a nic innego. Arab wróci do swego pana tylko u twego boku.
 — Ośmielasz się mnie zmuszać?
 — Ośmielać się! Na co nie możnaby się odważyć wobec ciebie! Gdybyś mi był równym, rozmawiałbym z tobą całkiem inaczej, lecz ja jestem emirem z Czermanistanu, a ty tylko małym agą z Farsu. Nie nauczyłeś się zresztą nawet obcować z mężami. Na ulicy domagałeś się miejsca, jak dla jakiego deftertara, tu w mieszkaniu zapomniałeś odpowiedzieć nam na powitanie, nie prosiłeś nas siadać, nie kazałeś nam podać ani fajek, ani tytoniu i nazwałeś nas kaffirami, świniami i psami. A jednak jakże nędznym robakiem jesteś wobec nas i swego pana, mirzy! Ja walczę z lwem, ale robakowi nie przeszkadzam, skoro mu się podoba nurzać w błocie. Hassan Ardżir Mirza oddał mi swoją własność, więc zostaję tutaj, a ty czyń teraz, co ci czynić wypada!
 — Ja cię oskarżę — rzekł złośliwie.
 — Nic nie mam przeciwko temu.