Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/247

—   211   —

 — I nie oddam ci niczego!
 — To nawet zbyteczne, ponieważ siedzę już tutaj i objąłem wszystko w posiadanie.
 — Nie dotkniesz niczego, co mi powierzono!
 — Dotknę wszystkiego, co mi odtąd jest powierzone. Gdybyś mi się chciał naprzykrzać, zawiadomię o tem mirzę. Teraz rozkaż, żeby podano nam dobrą wieczerzę, gdyż jestem nie tylko gościem, lecz i panem w tym domu!
 — Ten dom nie należy ani do ciebie, ani do mnie!
 — Ale wynająłeś go w każdym razie. Nie marudź! Pragnę obchodzić się z tobą delikatnie i pozwalam na to, żebyś ty wydawał rozkazy; jeśli tego nie uczynisz, sam się o wszystko postaram! Widząc się przypartym do muru, powstał aga.
 — Dokąd? — spytałem.
 — Idę zamówić dla was jedzenie.
 — Możesz to i stąd uskutecznić. Zawołaj służącego!
 — Człowieku, czy jestem więźniem?
 — Coś takiego! Odmawiasz mi praw moich; muszę zatem niedopuścić do tego, żebyś stąd odszedł i przedsięwziął może coś, na co nie mógłbym się zgodzić.
 — Panie, ty nie wiesz, kto ja jestem!
 Teraz poraz pierwszy rzekł do mnie, „panie“; stracił już pewność siebie.
 — Wiem bardzo dobrze — odrzekłem. — Jesteś mirza Selim aga i nic więcej!
 — Jestem powiernikiem i przyjacielem mirzy. Poświęciłem wszystko, aby pójść za nim i ocalić jego majątek.
 — To pięknie i chwalebnie z twej strony; sługa powinien być swemu panu oddany. Odprowadzisz mnie teraz do mirzy.
 — Zaraz to zrobię, natychmiast!
 — Towarzysz mój zostanie tutaj, a ty masz się o to postarać, żeby mu na niczem nie zbywało. Resztę postanowi sam Hassan Ardżir.