Strona:Karol May - Z Bagdadu do Stambułu.djvu/254

—   218   —

 — Czy pozbyliście się tego draba, master, tego agi? — dopytywał się Lindsay.
 — Tak. Zostaje na razie ze swoim panem. Obawiam się, że myśli o zemście.
 — Pshaw! Tchórz! Ale wiecie, co zrobimy po jedzeniu? Pojedziemy koleją konną do Bagdadu i kupimy sobie ubranie.
 — I owszem, to bardzo potrzebne. Mogę przytem zasięgnąć pewnych wiadomości, których nam jeszcze bardziej potrzeba. Szukam kupca na rzeczy mirzy, których znowu kilka ładunków na wielbłądach przywiozłem.
 — Oh! Ah! Co to takiego?
 — Przepyszne rzeczy. Szkoda, że pójdą za bezcen. Gdybym był bogaty, kupiłbym wszystko.
 — Wymieńcie mi coś nie coś!
 Wydobyłem perski spis i przeczytałem.
 — Oh! Ah! — zawołał. — Co to kosztuje?
 Podałem ogólną cenę.
 — Czy warta tyle?
 — Między nami mówiąc, dwa razy tyle.
 — Well! Dobrze! Pięknie! Nie trzeba szukać. Znam człowieka, który to kupi.
 — Wy? Któż to taki?
 — To Dawid Lindsay! Yes!
 — Czy to być może, sir? Pozbawiacie mnie nadzwyczajnej troski! Ale jak będzie z pieniądzmi, sir? Mirza chce je mieć zaraz.
 — Pieniądze? Pshaw! Pieniądze są! Tyle ma Dawid Lindsay Bej.
 — Jakie szczęście! Toby więc było załatwione, ale idzie jeszcze o drugą połowę, a mianowicie o te przedmioty, które powierzone były dotychczas adze.
 — Czy dużo tego?
 — Zobaczymy dopiero. Mam tu spis, a toboły otworzę jutro, aby ich wartość ocenić, albo kazać ocenić. Wtenczas dopiero będę wiedział, jakiej mam za nie kwoty żądać.